Relatiebreuk? Pijnlijk, want de relatie is kort geleden verbroken en je bent nu bezig met het verwerken van je liefdesverdriet. Uiteraard wil je dan zo snel mogelijk weer je stevige balans terug vinden, je goed voelen en je jezelf zijn.
Hoe?
Hier een reactie van een lezer geplaatst op deze liefdesverdriet-site:
“De pijn van liefdesverdriet kun je beter niet onderdrukken. Aan de andere kan is het ook niet de bedoeling om je hartzeer niet voortdurend op te roepen. Hoe vind je een goed evenwicht tussen de twee?”
Waarschijnlijk bedoel je de balans tussen het verwerken van de relatiebreuk enerzijds, en het verder gaan met je leven anderzijds. Je stelt een goede vraag!
De twee zaken lijken elkaar niet te liggen, alsof ze tegen over elkaar staan. Maar in werkelijkheid gaan ze hand in hand. Je verdriet ervaren hoort namelijk bij de verwerking en zal je juist helpen om je nieuwe leven beter op te pakken.
Uiteraard is het niet de bedoeling dat je voortdurend blijft hangen in je bedroefdheid; dat maakt het verwerkingsproces onnodig langer. Helaas blijven sommige mensen hangen in de cirkel van boosheid, frustratie. Of nog erger, ze bijten zich vast in hun slachtofferrol.
De relatiebreuk verwerken
Voor het goed verwerken van liefdesverdriet is het noodzakelijk om jezelf ruimte te gunnen voor rouw. Dat wil echter niet zeggen dat je geen andere bezigheden mag hebben. Richt je vooral óók op andere zaken.
Het is moeilijk te zeggen hoe je de balans tussen verwerken en verdergaan kunt vinden. Er is namelijk geen standaard-formule te geven. Ieder mens is in dat opzicht te verschillend en het hangt tevens af van hoe zwaar de relatiebreuk deze keer valt.
Maar hoe vind je je balans dan sneller terug? Lees verder en ontdek hoe je dat doet door actief een nieuw leven te plannen na een relatiebreuk.
Of staat je hoofd totaal niet naar een nieuw leven? Zit je nog vast in overweldigend liefdesverdriet? Lucht je hart, plaats een reactie hieronder.
Persoonlijk vind ik het heel moeilijk om ‘door te gaan’ en ‘los te laten’. Ik zet dit tussen aanhalingstekens, omdat iedereen zegt dat je dat moet doen, maar niemand eigenlijk precies kan uitleggen wat het precies betekent en hoe je dat dan moet doen. Om afleiding te zoeken en niet in bedroefdheid te blijven hangen moet je zgn ‘leuke dingen doen’, ook al heb je er geen zin in. Ik doe zat van die ‘leuke dingen’, heb een rijk sociaal leven, maar wat ik ook doe, die ex zit constant in mijn hoofd.
Zelfs 5 maanden na de breuk kan ik midden in een gezellige sociale activiteit in huilen uitbarsten en dus blijf je in die bedroefdheid hangen. Er is altijd en overal wel iets dat je aan je ex doet herinneren. En natuurlijk, de ene dag gaat beter dan de andere, maar je kunt er geen peil op trekken. Niemand kan zeggen hoe lang dit gaat duren en niemand kan je zeggen hoe je kunt voorkomen dat je door emoties wordt overmand. Iedere dag word ik nog huilend wakker door het tergend gemis. Muziek kan ik nog steeds niet luisteren. Piano spelen doe ik niet meer, dat is te moeilijk. Verwerken, verdergaan, wat betekenen die termen eigenlijk? En hoe moet je het doen?
Ik moet ook zeggen dat de breuk tussen mijn ex en mij heel raar is gegaan, via een chatprogramma van de mobiele telefoon, dat er nooit een normale afronding is geweest, dat we niet on speaking terms zijn en dat dat er natuurlijk ook voor zorgt dat je dingen niet goed kunt afsluiten. Maar ja, wat moet je dan wel doen? Hoe kun je het afsluiten en hoe kun je daadwerkelijk verder gaan? Ik heb het antwoord nog niet gevonden.
Zit ook volop in verwerking liefdesverdriet. Zijn al 4 maanden uiteen maar al van 5 februari woon ik niet meer bij haar en ik probeer nog altijd moeite te doen om haar liefde,die er volgens haar niet meer is.
Mijn ex. liegt nog voortdurend tegen me. Vandaag nog spreekt ze af met een “vriend” om met onze dochter naar een speeltuin te gaan. Hij komt rond 15u15 naar haar zegt ze, maar om 15u30 is hij nog niet daar. Ik zeg dan, geef hem maar naar zijn voeten dan. Maar ik weet nu dat zijn auto verderop stond en zij hem daar heeft opgepikt en terug afgezet.
Waarschijnlijk in de auto nog een kus gewisseld en afscheid genomen, wat ik niet goed heb kunnen zien.
Daarna heb ik hem nog bij haar bomma zien wegrijden.
Haar nog een paar smsjes gestuurd en gebeld tot ze eindelijk opnam, en ik haar om uitleg vroeg. Ze reageerde ontzettend kwaad, omdat ze denkt dat ik haar stalk.
Ik wil gewoon bij haar zijn en onze dochter van 18maanden. Ik zie haar nog ontzettend graag, ook al is er heel veel gebeurd en dit laatste zal ons weeral verder uiteen drijven. Ik wil geen ruzie met haar meer maken omdat we ook nog overeen moeten komen voor onze dochter. Ik kan het gewoon niet verwerken.
Tja, ik weet niet of deze site veel en/of nog bezocht word, maar ik kwam er op terecht…
Je raad het vast al liefdes verdriet, intens liefdesverdriet.
Ik heb er veel last van en wil mijn verhaal kwijt.
We hadden bijna 6 jaar een relatie toen de eerste tekenen van een naderend einde zich aan dienden. Ze kwam ‘s avonds thuis uit haar werk en out of the blue aankondigde te gaan stappen met collega’s. Iets wat ze daarvoor nog nooit had gedaan, ik vroeg haar wel met wie en zag er verder geen kwaad in. We hadden pas een huis gekocht en dat was nogal een rough ride om het zo maar te noemen, geen ruzies,totaal niet. Maar ik had er heel veel stress van gehad. Te veel trammelant met de hypotheek enzo. Ik dacht laat haar maar even uit gaan ook voor haar waren de laatste weken geen pretje. Maar de volgende dag kreeg ik toch een beetje slechte vibes en vroeg haar erna, opeens zegt ze dat ze niet meer weet of ze nog wel verder wil. WAT?????? je koop een huis met iemand van ruim 3 ton en nog gekker twee weken ervoor waren wij tijdens onze vakantie heel bewust met kinderen krijgen bezig. Goed ze had opeens twijfel, maar geen beslissing in die zin om er echt mee te stoppen. De volgende dag zouden we 6 jaar samen zijn en dus gingen we een weekendje weg naar een stad waar we al jaren kwamen om uit te gaan en ik haar 4 jaar daarvoor ten huwelijk had gevraagd. Dat voelde veilig en vertrouwd maar er was iets mis iets ongrijpbaar. Er was geen ander dat had ze mij wel verzekerd!! De daarop volgende 4 weken was ze steeds vaker uit met vriendinnen van het werk. En ik voelde dat iets niet goed was, heb haar gevraagd te praten, maar er was niets, moest mij geen zorgen maken. Op een van de avondjes zou ik ook langskomen en ik was aan de vroege kant. Op het terras aangekomen waar we hadden afgesproken zat zij niet ik belde haar en ze vertelde me waar ze zat (daar dus), ik zei dat ik daar al stond en haar niet zag….. Paniek aan de andere kant, maar ze kwam er direct aan. Ik confronteerde haar met de vraag of er misschien toch een ander was, maar nee die was er niet. Toch ze wou er wel nu wel echt mee stoppen. Ik ben toen om haar te laten nadenken het weekend naar vrienden gegaan en we zouden er zondag weer over gaan praten. De zondags hebben we ook lang gesproken zonder eigenlijk echt veel te zeggen, ik heb gehuild en ze had nog twijfel, dus uiteindelijk werd het een time out. ze ging eerst maar even bij een vriendin logeren. Nog geen volle week later hoor ik van haar dat ze toch een ander heeft en daar ook al woont, geen traan niets van dat alsof het de normaalste zaak van de wereld was om zo zes jaar teniet te doen. We hebben nog wel een paar keer afgesproken om het te bespreken, maar ze zegt wel veel maar eigenlijk nog steeds niets.
– Het was nog niet aan de gang tijdens onze relatie!
– ze voelde het alleen niet meer!
– ze dacht dat ik er ook klaar mee was?
– Praten had geen zin meer, dacht ze!
– Ik was alleen maar aan het werk (ja voor onze toekomst)
We hadden en hebben nog veel te bespreken rond het huis. Ik spreek haar dus nog met enige regelmaat. Maar ik ga kapot van de onwetendheid, hoe kan het dat je 6 jaar heel gelukkig met elkaar bent uit gaat als of er een licht knopje wordt omgezet.
Ze was wel jonger dan ik was, maar dat was nooit een issue geweest. Ze zegt zelf dat ze is gaan twijfelen toen ze dacht dat ze zwanger was.????
Allemaal vragen die door mijn hoofd blijven malen nu al weer bijna 5 maanden lang: wat is nu de waarheid? Is ze gewoon in de war en komt het nog goed? Hoelang was dit al gaande? Wat heb ik verkeerd gedaan?
Ik kom er maar niet over heen, Ik wil haar nog steeds terug.
Maar kan dit nog wel? Ik probeer het los te laten, me te storten op mijn werk, maar dat voelt ook weer niet goed, omdat ik weet dat ik haar wel te weinig aandacht gaf door mijn werk.
Hey,
Ik denk dat niemand dit leest maar misschien dat het me helpt om het eindelijk eens op te kunnen schrijven..
Ik heb 4 jaar geleden de man van mijn dromen ontmoet..
Hij liet me dingen voelen die niemand anders me ooit had kunnen laten voelen omdat ik een heel onverschillige en harde persoonlijkheid heb.. Hij heeft zeker een half jaar zoveel moeite gedaan en ik ben dan toch voor de eerste keer in mijn leven verliefd geworden op iemand..
Ik was zo blij toen we een kindje verwachtten.. Hij wou altijd een gezin en ik dacht dat we samen echt een toekomst hadden 🙂
Een maand nadat we het wisten heeft hij me zonder enige waarschuwing verlaten..
Het doet nu een halfjaar later nog zo verschrikkelijk veel pijn. Ik heb nooit geen reden gekregen waarom hij ineens weg was.
Ik was altijd een heel zelfverzekerde persoon en nu blijft er gewoon helemaal niks meer van over, ik ben een schim van wat ik vroeger was. Ik wil niets meer met hem te maken hebben maar toch mis ik hem heel erg hard.
Ergens hoop ik vanbinnen dat het ooit nog goedkomt, niet enkel voor mij maar ook voor ons kind, maar hij heeft mij zo hard verraden door mij op zo’n laffe manier achter te laten..
Misschien is het tegenstrijdig maar stiekem hoop ik dat hij sterft zodat ik hem nooit meer hoef te zien.
Hallo allemaal ik zit in een diep gat, ik ben een moeder van (25) en heb twee kindjes.. Mijn ex heb ik tweede kans gegeven om verder gegaan met ons, hij wou niet met ons in 1 huis wonen .. Ik heb toen gezegd ik hoef geen lat relatie te hebben, wil gewoon normaal gezin… Hoe ga ik hier mee om, iemand waar ik nog zoveel van hou!?
wat ik kwijt wil is dit. ik ben altijd iemand geweest die het niet op vaste relaties heb gehad (waarom) ik een gevoelig persoon ben en liefde doet pijn punt!!! mijn verhaal. ik kom uit een relatie van twee jaar wat al heel wat voor mij is want duurde nooit langer dan een paar weken omdat ik wat ik nu weet maar toen nog niet. bang was om pijn te hebben.maar deed dat toen onbewust a fijn. ik kwam haar tegen en dacht leuk voor een keer zoals voorheen. maar zij vond mij leuk en zo groeide ons relatie. en hebben toch wel wat mee gemaakt in die tijd en mis er ontzettend.ik voel dat ik niet alleen een vriendin mis maar ook een maatje een vriend een zus en dat doet me zo een pijn nou dat ik dit schrijf heb ik weer de tranen op me wangen (waarom) waarom moet dit zo lopen. ben messchien niet altijd goed geweest in haar ogen en ook wel rare dingen gezegt.en een makkelijk persoon ben .wat ik me meer en meer realiseer. maar ik ben iemand die gelooft in een tweede kans en wat mijn betreft nog 4 erbij.liefde is niet ineens zomaar weg dat bestaat niet. waarom worden mensen die goed zijn op hun hart getrapt. en mensen die andere zeer doen maar(echt) zeer doen. zo snel weer in de arme gesloten. ik heb pijn echt denk er vaak aan . aan de ene kant wil ik dat ze iemand vind die net als mij die goed voor der is.en echt van haar houd want dat doe ik heel veel.en dat beseft ze denk ik niet. maar aan de andere kant wil ik er echt weer trug. Maar wat kan dit toch pijn doen (echt) sla me nog liever in het gezicht. (you dont know what you have untill you lose it) zeker ja!!! maar wat ik probeer te zeggen eigelijk hier is ook, voor de gene die het hebben uit gemaakt. denk even ook aan de ander en de persoon zijn gevoel. het is niet leuk het doet PIJN!
en wat mijn betreft me vriendin. mop kom trug mis je hou veel van je. je moest eens weten. ben er voor je atijd dikke kus mij PS….. nooit gedacht dat ik dit zou schrijven.
Ruud,
Drie onvergetelijke jaren – weliswaar een langeafstandsrelatie (160 H/T) waarbij we elkaar telkens in het weekend en 1x tijdens de week zagen. Drukke agenda’s, kinderen enz… en toch was er die vonk van elkaar te waarderen, het goede in elkaar te zien én voor elkaar voluit te gaan. Tot wanneer de mama van mijn jongens overleed. Ze kwamen dan voltijds bij mij en dat gaf een ander accent, niettemin mijn liefste mijn vroeg om bij haar te gaan wonen. Ik kon niet omdat één van mijn kinderen specialistische hulp nodig had én weinig nadien werd ik geconfronteerd met een bouwverplichting op een perceel grond op 40 km van haar. Ze schreef me ‘ik kan niet tegen onzekerheden’. En plots vanuit het niets vertelde ze me dat ze iets wilde gaan eten met iemand uit de buurt…verliefdheid…en dat wilde doorgaan met hem. Ze koos voor het onbekende, het voelde goed aan. Wat er dan door je heen gaat is ontreddering, ongeloof, verstomming, bedrog,… omdat je dus vanuit het niets naar de hel wordt gesmeten. Daarenboven wilde ik haar net vertellen dat ik besloten had om bij haar te komen met kinderen omdat ik in haar geloofde. Je voelt een gebroken hart, slapeloze nachten én vele vragen. Antwoorden volgen zoals het gevoel zat niet goed naar de toekomst én je hebt me dat nooit eerder gezegd. Ik blijf ervan overtuigd dat ik er alles voor gedaan heb om haar mijn liefde kenbaar te maken, doch de timing stond niet aan mijn zijde. Ze vraagt me om vrienden te blijven… ik zou wel willen, maar ze zit zo diep in mij dat ik dat mezelf niet verder wil pijnigen. Heb haar gezegd dat mijn adres en telnr haar bekend zijn én dat ze voor mij evenveel moeite moet doen als ik voor haar. Makkelijk geschreven hoor, maar ik denk zo vaak aan haar…mijn liefste, mijn allerliefste…waarom toch ?
MADELIEF
Ik heb bijna een jaar een relatie met een getrouwde man met 2 kleine kinderen,ook is hij 14 jaar jonger. Zelf heb ik een relatie gehad van 17 jaar met de vader van mijn kinderen deze man heeft mij ook bedrogen met zijn secretaresse en ik vond het vreselijk toen dit uit kwam,maar al vrij snel kwam ik er achter dat onze relatie niet goed zat en dat het vreemdgaan een logisch gevolg van was,maar nu ik zelf een relatie heb met een getrouwde man, heb ik het er erg zwaar mee, ik weet hoe deze vrouw zich moet voelen als dit uitkomt,ook voor zijn kinderen vind ik het vreselijk want het is gewoon veel anders als je gescheiden bent of als je in een gezin leeft ook al is dit geen goede relatie.Ik heb nu een punt achter deze relatie gezet maar ik heb het zo zwaar ,heb zelfs het gevoel dat ik het erger vind dan mijn scheiding van toen.Hou je het vol als je heel veel van iemand houd maar door omstandigheden niet verder kunt met elkaar en het is misschien heel nobel van mezelf om er een punt achter te zetten ,maar heb het nog nooit zo moeilijk gehad en ik heb heel veel afleiding maar heb er door het liefdesverdriet gewoon geen zin meer in doe het wel maar ik ben weer alleen en dan ben ik weer zo intens verdrietig
ach
het verwerken lukt wel
alleen nu hij een nieuwe relatie heeft gaat hij natrappen
alsof je geliefde haar telefoongegevens checken normaal is?
ik vind van niet
maar ja
Hier ben ik dan ook een man van 47 met heel veel liefdesverdriet. hoe is dit mogelijk dat ik dat nu nog moet meemaken. 9 maand terug ontmoet ik de vrouw van mijn leven althans dat dacht en hoopte ik. De klik en passie voor elkaar was direct gelegd alles ging uitstekend tussen ons. Er waren enkele kleine probleempjes die na drie weken samen zijn op kwamen.
Eerste probleem was haar ex man had vernomen dat ze na drie jaar scheiding iemand had leren kennen ( ik dus ) en begon lastig te doen door haar veel te telefoneren tot ze er genoeg van had. Oke telefoontjes gedaan dan maar aan de deur komen waar ze woonde en daar proberen ook zonder resultaat zei ze mij. Dan zette hij hun kinderen maar op tegen haar dat ze niet mochten naar haar komen als ze bij mij was. Nu je begrijpt dat dit een hele hoop stress meebracht voor ons maar vooral voor haar.
Ze was een jaartje ouder als ik maar had al 15 jaar fibromelargy cvs en reuma …. nu stress is heel slecht voor personen met deze ziekte met als gevolg dat ze dikwijls naar het ziekenhuis moest om baxsters te krijgen. oke februari komt ze met het nieuws dat ze haar appartement waar ze woonde wou opzeggen en bij mij wou komen wonen. Dit maakte mij de gelukkigste man van de wereld. Dus alles werd geregeld en begin juni woonde ze dus officieel bij mij. Dit duurde ongeveer een maand en half toen begon het ze miste haar 2 volwassen dochters te veel. oke praten en oplossingen zoeken dacht ik. Oplossingen gevonden maar ze voerde ze niet uit.
3 weken later bam terug dat gemis van kinderen ze vroeg me 1tot 2 weken haar met rust te laten en ze vertrok eerst naar oudste dochter dan naar haar moeder. 1 week later telefoon van haar ze zei me dat ze een appartement gehuurd had in de streek waar haar kinderen wonen. Ik in alle staten. Huilen dat ik deed zoveel dat ik niet hoorde wat ze me wou duidelijk maken. Dat was ze had daar een appartement gehuurd omdat we als ze het moeilijk had met het gemis van de kinderen dat we samen naar daar zouden kunnen gaan voor een paar dagen en dan terug konden komen naar mij. oef wat was ik opgelucht.
Alles geregeld haar verhuis meegedaan en de dag erop kwamen we terug naar mij thuis. 2weken ongeveer en ze werd weer heel erg ziek bezoek aan de huisarts met barstende hoofdpijn zei ze. 1 week later was dit nog niet over. Ik rade haar aan om naar die specialiste te gaan voor haar fibromelargy. oke ze had een afspraak op maandag; zondag ervoor kwam de jongste dochter en haar vriend goededag zeggen. Ze vroeg me of ze al met de dochter mocht meegaan ik vond dat oke! Maandag belde ze me uit het ziekenhuis dat ze daar moest blijven voor een paar dagen; alles komt goed zei ze me ik mis je ik hou van je etc .
Dinsdag terug telefoon van haar zelfs 2 keer met 1 keer om middernacht met de woorden ik zal blij zijn dat ik hier weg kan en terug naar jou kan komen. Woensdagmorgen ook nog alles goed tussen ons woensdag avond telefoon van haar. “Ik stop met onze relatie ik denk dat ik terug aan mijn gezin ga werken en terug ga beginnen met mijn ex man”. PLOF dat was net of ze stak met een mes in mijn hart. Ondertussen zijn we bijna 4 weken verder en ik mis haar nog zoveel. Al haar spullen staan hier nog ik hoor haar niet zie haar niet en kan haar niet telefoneren want ze heeft haar gsmnummer veranderd. Dit is mijn pijnlijk en onafgesloten verhaal waar ik mee ga slapen en opsta.
IK MIS JE L.D jij was de bloem in mijn hart
Ben nog een jongedame en heb mn eerste breuk met mijn eerste liefde nog steeds niet verwerkt . Ookal zie ik alleen maar voordelen om uit elkaar te zijn , mijn liefde voor hem gaat niet weg .
Wanneer ik onze foto’s bekijk( ik weet dit is geen goed idee bij het verwerken) mis ik ons , mis ik hem , ik mis wat we hadden…
Ik heb bang dat ik nooit nog zo’n liefde vind …
Hoe komt na een relatie van 25 jaar dat iemand zo kan afsluiten dat je word behandeld als een vreemde door de jaren heen heb ik altijd mijn best gedaan voor ons gezin waarom kan de andere persoon dat niet waarderen
bij mijn relatiebreuk is het geen kwestie van dat de een niet meer gek is op de ander. of dat we niet meer van elkaar houden. hij is nieuwsgierig naar transgenders en houd daarnaast onwijs veel van mij. hij zit zo erg met twijfel gevoelens of dat wat voor hem is dat hij dit nu wil proberen.
ik kan deze breuk moeilijk verwerken omdat ik me niet in zijn keuze kan verplaatsen en omdat ik niet kan voorstellen dat hij dat wil. dat hij dat liever wil dan gelukkig zijn met mij want dat waren we en dat zegt hij zelf ook.
hij wil voor zichzelf uitzoeken wat het gevoel bij hem nou is en zegt zelf ook dat de kans bestaat dat het niets is en dat ie dan weer bij me terug komt.
nu moet ik zeggen dat het nog heel vers is. het is nog maar een paar dagen terug maar het gevoel verstikt me echt dat ik zonder hem door moet gaan
HEY Bibi,
Het is pas uit met mijn vriend en jouw verhaal is precies hetzelfde als mijn! Via een chatprogramma op de gsm uitgemaakt, geen afronding geen gesprek,…
Ik ben er echt niet goed van. Ik kan alleen wenen. Hoe kan iemand die ZOVEEL om je gaf, opeens je zo behandelen?
Eerlijk gezegd doet dit zoveel pijn dat ik liever niet meer hier niet meer wil zijn.
Onbegrip, pijn, lafheid, …
Jaaa… Het is en blijft moeilijk. Ik ben “gedumpt” via een gesproken bericht op Whatsapp… Fatsoenlijk afsluiten is geen enkele sprake van, terwijl het haar woorden waren om samen nog eens iets te drinken en het dan af te sluiten. Ik heb haar absoluut niks misdaan, had werkelijk alles voor haar over, maar denk achteraf dat bindinsangst haar parten heeft gespeeld, al weet ik dat allemaal achteraf pas door op internet te zoeken wat haar vreemde gedrag veroorzaakte. Wat ik haar zeer kwalijk neem is dat ik geen afscheid heb mogen nemen van haar dochter, een meisje dat ik in 11 maanden die wij met elkaar gingen in mijn hart heb gesloten alsof het een eigen kind was. Ik las haar voor en bracht haar naar bed als ik bij hen was… Dus hoe kun je zoiets fatsoenlijk afsluiten en verder gaan terwijl zij zich niet aan haar woord heeft gehouden? Als je toch met een rotgevoel blijft zitten dat het niet “af” is…? Ik sta daardoor niet echt “open” voor nieuwe contacten, het is ook “pas” drie maanden geleden. Aan de andere kant heb ik sterk het gevoel dat een fijne lieve en écht oprecht en betrouwbare vrouw de énige oplossing is… Ik leef verder, ik doe mijn ding, maar ik heb simpelweg geen rust…
Hoi,ook ik wil mijn hart hier even luchten.
Na een relatie van 14 maanden is er een eind aan gekomen.Wat het zo moeilijk maakt is dat we nog veel voor elkaar voelen en de aantrekkingskracht nog groot is.Ik ben bereid mijn ex te vergeven voor zijn fouten maar hij kan niet meer verder met mij.De gedachte dat we elkaar nooit meer zullen zien kunnen we beiden niet verdragen.Er is geen sprake van ontrouw,dat wil ik even melden,de breuk is gekomen door en uit de hand gelopen ruzie waarin veel is gezegd waarmee we elkaar veel pijn hebben gedaan.Maar als we bij elkaar zijn voelen we weer de liefde en belanden we ook regelmatig samen in bed.Elkaar niet zien is het beste zegt iedereen maar het lukt ons niet om alle contact te verbreken.Hoe kom je over een relatiebreuk heen als je nog zoveel om elkaar geeft?Hoe doe je dat?Vanavond hebben we weer afgesproken,hij wil geen valse verwachtingen scheppen maar als er nog zoveel liefde is blijf ik sprankje hoop houden.Verstandelijk weet ik dat geen contact het beste is…Ben trouwens 44 jaar en heb 2 kids uit een eerder huwelijk,en weet inmiddels het verschil wel tussen echte liefde en liefde.Wat wij hadden/hebben is echte liefde,ik wil er voor vechten maar hoe lang moet je dat volhouden? groetjes Lisa
hoe?
Hoi, mijn kort hoe, vraagt natuurlijk om wat het gaat. Dat is de bedoeling niet, maar het gaat me niet, en die hoe was om te vragen, hoe doe je het na keren op keer, verder te kunnen gaan?
Waar moet ik met die pijn naar toe? Ze zeggen wel het slijt, maar dat is niet zo. Sorry ,maar ik weet het echt niet meer!!!
Fijn om op deze manier mijn hart te luchten. Aan mijn knipperlicht relatie met een buitenlandse vrouw is nu definitief een einde gekomen. Na wederom een
ruzie is ze vertrokken en heeft ze wekenlang mij van alles beschuldigd. Het was een nachtmerrie. Op mijn pogingen met elkaar te praten ging ze niet in. Het ging al tijden slecht, mijn vrienden en familie hebben altijd gezegd dat ze me respectloos behandelde. Niemand begreep waarom ik bij haar bleef. Ondanks alle pijn hield ik zoveel van haar. Vooral omdat ik ook een andere kant van haar ken. Een mooie kant. Ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, hoe gek het ook klinkt. Nu na 4 jaar relatie wil ze niet meer met me spreken, alleen als het haar uitkomt. Ik accepteer dat en probeer hetzelde te doen. Verdomde moeilijk. De plezierige herinneringen lijken het steeds te winnen van de nare.
Ondanks alle tips om dit te verwerken, lukt het me maar niet. Ik hou gewoon nog zoveel van die meid. Niemand schijnt dit te begrijpen. Het lijkt of alle plezier in het leven weg is. In ieder geval het echte genieten. Ik weet dat ik verder moet. Ik weet dat het over is, alleen blijf ik zitten met zoveel vragen. Ik kan niet begrijpen hoe ze zo hard kan zijn. Hebben die vier jaar dan niks betekent? Waarom moest het uit gaan op zo’n afgrijselijke manier? Het zou helpen om nog eens een goed volwassen gesprek met haar te hebben. Dat was ook meteen ons grootste probleem. Ze wilde nooit echt praten. Kwaad worden en schreeuwen tegen me. Ze leek niet in staat in en open voor een goed gesprek om zo zaken op te lossen. Alles escaleerde keer op keer. Ik ging er aan onderdoor. Misschien had ik me anders moeten opstellen, alleen heb ik ook mijn grenzen. Nu twijfel ik heel erg over mijn eigen gedrag. Zoveel twijfels en zoveel vragen.
Het lijkt alsof de heftigheid van de relatie de liefde alleen maar dieper heeft verankerd. Ik vraag me af of dit laatste voor iemand herkenbaar is.
Fijn om even in het kort mijn verhaal te doen.
Mijn relatie is na ruim 2 jaar uit, zelf had ik het al 20x uitwillen maken, maar ik kon het niet.
Nu heeft hij de beslissing genomen, en waarom liep onze relatie niet, omdat hij niet tegen zijn ex en zijn niet opgevoede kinderen op kon, hij bang voor ze was.
Nu heeft hij dit eindelijk door, zoekt hulp, maar heeft ook gelijk een ander.
Eigelijk is hij maar zielig, een nieuwe relatie omdat je niet alleen wilt zijn, geen vrienden of vrindinen, en kindeten waar je geen band mee hebt die bij zijn ex wonen, en hij alleen maar ziet op dagen dat ze moeten komen.
Ik kom ondanks alles maar niet los van hem, haat hem, maar hou ook van hem.
En heb eigelijk ook medelijden met hrm.
Ik ben zoveel rijker dan hij!
Maar tje, wat doet het.pijn!
Ziek gedoe.
Een relatie is niet meselijk,
het is het dierlijke in de mens.
Het is goedkope zielige minderwaardige biologische programering. zoiets als waarom capitalisme werkt,
toegeven aan de laagste instinkten!
lyrics “Birds do it even educated flies do it”.
Probeer genoeg te hebben aan jezelf.
een ander is een ander heeft niets met jouw te maken.
ieder mens is een eiland, jammer maar helaas!